Dalam sebuah perkongsian yang baru-baru ini tular, seorang wanita menceritakan pengalaman bersalin di hospital kerajaan dan bagaimana beliau berkeras mahu memakai tudung hingga ke dewan pembedahan (OT). Kejayaan mengekalkan tudung ini dianggap sebagai satu pencapaian moral yang memberikan ketenangan dan “menjaga aurat.” Namun, apa yang mengejutkan bukan sekadar permintaan tersebut, tetapi bagaimana ia diraikan sebagai satu kemenangan moral, tanpa mengambil kira keutamaan keselamatan pesakit dan prosedur steril dalam OT.
Isu ini menimbulkan persoalan yang lebih besar—sejauh mana kita memahami konsep inklusiviti dan keadilan dalam konteks perkhidmatan awam, khususnya dalam sistem kesihatan? Adakah inklusiviti bermaksud menyesuaikan institusi kepada kehendak individu, atau memastikan semua orang mendapat akses yang saksama dan adil kepada perkhidmatan tanpa mengorbankan kecekapan sistem?
Inklusiviti Bukan Keistimewaan Peribadi
Di peringkat global, konsep inklusiviti yang diterjemahkan melalui prinsip Diversity, Equity, Inclusion (DEI) bertujuan untuk memastikan kelompok terpinggir mendapat akses yang adil kepada sumber dan perkhidmatan. Dalam konteks sistem kesihatan, ini bermakna memastikan pesakit kurang upaya mendapat kemudahan rawatan yang mesra OKU, menghapuskan bias gender dan diskriminasi dalam rawatan, serta memberikan akses kesihatan yang sama rata kepada golongan miskin bandar dan luar bandar. Namun, apabila naratif pemakaian tudung di OT dipaksa masuk sebagai isu “hak,” ia menunjukkan satu salah tafsir tentang inklusiviti—di mana keutamaan sistem kesihatan cuba diubah semata-mata untuk memenuhi tuntutan peribadi yang tidak mempunyai asas kesaksamaan yang jelas.
Jika kita membenarkan tuntutan seperti ini, apakah hadnya? Bolehkah seorang lelaki konservatif menuntut hanya doktor lelaki merawatnya? Atau seorang pesakit meminta jururawat mengikut cara berpakaian yang sesuai dengan nilai agamanya? Atau mungkin seseorang menolak rawatan kerana doktor yang merawatnya berlainan jantina atau agama? Apabila sistem kesihatan awam mula tunduk kepada tuntutan individu yang bersifat entitlement, ia bukan lagi soal inklusiviti, tetapi satu keistimewaan peribadi yang mengorbankan standard profesional dan kecekapan perkhidmatan.
Keselamatan dan Kecekapan Lebih Penting daripada Tudung
Hospital dan dewan pembedahan mempunyai protokol ketat yang direka khusus untuk memastikan keselamatan pesakit dan kecekapan rawatan. Tudung biasa yang dipakai dalam kehidupan harian tidak direka untuk persekitaran bilik pembedahan kerana ia boleh menjadi tempat pengumpulan bakteria yang meningkatkan risiko jangkitan kepada pesakit dan pasukan perubatan. Selain itu, kepantasan dan kecekapan dalam situasi kecemasan menuntut akses pantas kepada pesakit tanpa halangan daripada pakaian yang tidak sesuai, di samping mematuhi standard profesional yang memerlukan pesakit dan petugas perubatan mengikuti prosedur tertentu demi keselamatan bersama.
Namun, persoalannya, mengapa kita begitu sibuk membincangkan isu tudung di OT sedangkan isu yang lebih kritikal seperti kecuaian perubatan yang menyebabkan kematian ibu bersalin, akses terhad kepada doktor pakar di kawasan pedalaman, serta hak pesakit untuk menerima layanan bermaruah tanpa diskriminasi gender dan kelas sosial sering diabaikan? Obsesi terhadap isu tudung di OT ini hanya memperlihatkan bagaimana keutamaan yang salah dalam masyarakat mengalihkan perhatian daripada masalah sebenar yang memerlukan pembaharuan dalam sistem kesihatan.
Islamisme dan Obses Aurat: Bila Agama Dijadikan Alat Kawalan Sosial
Isu pemakaian tudung di dewan pembedahan bukanlah sekadar soal “kehendak individu,” tetapi simptom kepada satu projek Islamisasi yang telah berjaya menjadikan tudung sebagai simbol utama identiti Muslim yang tidak boleh dipertikaikan. Fiqh Islam sebenarnya sentiasa fleksibel dalam menghadapi situasi darurat dan maslahah, di mana aurat boleh diketepikan demi keselamatan dan kesejahteraan. Dalam sejarah Islam sendiri, rawatan perubatan tidak pernah diletakkan di bawah batasan aurat secara rigid kerana maslahat nyawa jauh lebih utama daripada pematuhan simbolik.Namun, dari mana datangnya obsesi bahawa tudung mesti dipakai dalam semua keadaan, termasuk situasi yang tidak masuk akal seperti di OT?
Jawapannya terletak pada fenomena Islamisme moden. Sejak gelombang Islamisasi bermula di Malaysia pada era 1970an dan 80an, agama telah dipolitikkan untuk membentuk identiti kolektif yang berasaskan keseragaman, bukannya kefahaman mendalam terhadap ajaran Islam itu sendiri. Tudung dan aurat telah menjadi alat kawalan sosial yang bukan sahaja merangkumi aspek ibadah, tetapi juga satu bentuk pematuhan yang menentukan persepsi moral seseorang. Akibat daripada proses ini, obsesi terhadap hijab kini melebihi kefahaman sebenar tentang keutamaan Islam, di mana aurat dianggap lebih penting daripada keselamatan, kecekapan, dan rasionaliti. Naratif bahawa “aurat mesti dijaga dalam semua keadaan” ini bukanlah datang daripada Islam yang fleksibel dan mengutamakan maslahat umum, tetapi dari satu projek sosial-politik yang mahu menjadikan Islam sebagai alat kawalan ke atas tubuh wanita dan menundukkan rasionaliti kepada pematuhan simbolik yang melampau.
Fenomena Islamisasi yang membentuk pandangan sempit terhadap Islam telah berjaya melahirkan satu generasi yang percaya bahawa tudung adalah penentu utama keimanan dan moral seseorang. Dengan mempersempit Islam kepada identiti luaran dan bukannya prinsip dalaman yang lebih mendalam, tekanan sosial dicipta untuk memaksa wanita menyesuaikan diri dengan satu norma yang dianggap suci. Wanita yang tidak bertudung sering dianggap rendah moralnya, manakala perbincangan tentang Islam lebih banyak berkisar kepada tubuh wanita daripada isu-isu keadilan sosial, penindasan kelas, atau kepincangan sistem.
Akhirnya, pemikiran yang terlalu terfokus kepada aurat ini membawa kita kepada situasi di mana keselamatan, kepakaran, dan kecekapan diketepikan. Seorang wanita lebih takut membuka tudung di dewan pembedahan daripada mempertimbangkan sama ada doktor yang merawatnya cukup cekap atau tidak. Masyarakat pula lebih lantang mempersoalkan soal aurat pesakit daripada memperjuangkan hak-hak pesakit yang terancam oleh kecuaian perubatan atau ketidakcukupan akses kesihatan. Keobsesian terhadap modesty (kesopanan) telah mengaburkan logik dan kewarasan, sehingga menjadikan rasionaliti sebagai korban dalam perbincangan yang sepatutnya bersifat rasional dan berdasarkan prinsip maslahat umum.
Manipulasi DEI untuk Hawa Nafsu Majoriti
Isu tudung di dewan pembedahan (OT) bukanlah soal hak atau inklusiviti yang sebenar. Ia adalah manifestasi daripada projek Islamisasi yang berjaya menukar Islam menjadi identiti luaran dan alat kawalan sosial yang ketat. Apabila konsep Diversity, Equity, Inclusion (DEI) diputarbelitkan untuk memenuhi kehendak kelompok majoriti atas nama “hak,” kita melihat bagaimana prinsip inklusiviti sebenar dikesampingkan. Obsesi terhadap aurat telah mengatasi perkara-perkara yang lebih mendesak seperti keselamatan, kecekapan perubatan, dan akses kesihatan yang adil.
Apa yang berlaku ini hanyalah satu contoh bagaimana Islamisme moden telah meletakkan aurat sebagai tonggak moral utama, sehingga masyarakat lebih risau tentang tudung daripada keselamatan nyawa pesakit. Jika ini dibiarkan berterusan, kita bukan sahaja mengorbankan standard profesional dalam sistem kesihatan, tetapi juga merosakkan kemampuan masyarakat untuk berfikir secara kritis dan rasional.
Maka, persoalan yang perlu kita tanyakan ialah: Bagaimana kita dapat membina masyarakat yang matang dan kritikal jika kita terus terperangkap dalam obsesi yang salah alamat?
